Vrouwenteam in IJsland
Een onverwacht avontuur
op Laugavegur
Met vier vrouwen liepen we de Laugavegur. Een van de mooiste trektochten ter wereld, een 55 kilometer lang pad dat voert over een stuk grillige aardkorst van ijs, lava en stoom. Maar voor we goed en wel op weg waren, was het avontuur al onverwachts begonnen…
In IJsland zit het avontuur magisch in het landschap verscholen, net al de elfjes waar de plaatselijke bevolking al eeuwen over fluistert. Dwaal door de binnenlanden en je dwaalt op Mars of Saturnus, of je gaat terug naar een tijd dat de aarde net haar binnenkant had uitgespuwd. Het is een landschap waarvan je niet wist dat het bestaat, zo overtreffend mooi en onvoorspelbaar.
Maar je krijgt de vierdaagse Laugavegur-tocht niet voor niets. Ja, het pad is uitgestippeld, maar soms moet je goed turen om zo’n onbeduidend routepaaltje te zien. En van het pad moet je niet afdwalen, zeker niet als de mist inzet. Of een sneeuwstorm dreigt, wat nog geen week na onze tocht het geval is. Daar zijn de grafmonumenten die je af en toe tegenkomt getuige van. Gelukkig is Laugavegur met de paaltjes en GPS tracking nu stukken veiliger.
Appje
“Wie gaat er mee de Laugavegur lopen?”, had ik op een avond geappt naar een groep vrouwen van wie ik dacht dat ze best in zijn voor een avontuurtje. Uiteindelijk bleven er vier over, en voor we het wisten waren we vervoer en hutten aan het regelen. De hutten bleken lastig te boeken, pas een week van tevoren hoorden we dat we in alle vier terecht konden. Anders moesten we in een flinterdun tentje verblijven.
Uiteindelijk zijn we er klaar voor. Slaapzakken, regenkleding, en al het eten voor vier dagen. Zelfgebakken mueslirepen. Wandelstokken. We kijken er naar uit!
Teamspirit
Maar als we in IJsland zijn loopt het anders dan verwacht. Na uren wachten op de luchthaven van Reykjavik komt een van de rugzakken met slaapzak, warme kleding en eten voor vier dagen niet aan. De dag daarna moeten we de ochtendbus naar het beginpunt nemen, Landmannalaugur. “Ga maar met z’n drieën, dan blijf ik achter”, zegt mijn teamgenoot nadat we ’s avonds nogmaals naar de luchthaven zijn gegaan. Maar met geanimeerde teamspirit wuiven we haar woorden gauw weg en denken na. Als we de middagbus nemen komen we nog net op tijd aan op het beginpunt en kunnen we om 10 uur ’s avonds de eerste hut bereiken. Leve het poollicht! En dus verzamelen we in de ochtend nog snel eten, kleding en een slaapzak en verdelen de spullen over de overige rugzakken. Nog geen halve dag later dwalen we door de sneeuw, langs borrelende stroompjes en stomende geisertjes.
Lepeltje-lepeltje liggen
Niet dat de tocht vanaf nu een makkie is. Zo is de tweede dag regenachtig en guur. Met een windvlaag stuitert de extra slaapzak die ik op mijn rugzak draag bruusk de berg af terwijl ik zelf bijna meestuiter. Gelukkig vinden we die later terug. Helemaal doorweekt en onder de modder, dat wel. Net als ikzelf inmiddels. Later kunnen we de slaapzak drogen boven een ieniemienie kacheltje tussen de natte spullen van alle dertig andere mensen. Die nacht slapen we met de hele meute gemoedelijk lepeltje-lepeltje in twijfelaar-stapelbedden, de kachel in de uitstand vanwege verstikkingsgevaar, maar toch warm en cosy. Midden in de nacht druipen ook nog mensen uit tentjes binnen, waarin het niet vol te houden is door de winterstorm in augustus. Maar ach, elk discomfort weegt niet op tegen de onaardse schoonheid van de tocht die ik alleen maar op video kan laten zien:
Wat heb ik van dit avontuur geleerd?
Allereerst teamspirit. Ondanks tegenslagen en de uitdagende situatie waren we een geweldig positief team! Hoewel ik niet iedereen van tevoren even goed kende, hielpen we elkaar voortdurend. Met veel humor sloegen we ons overal doorheen en bagatelliseerden we tegenspoed. Het sublieme landschap van IJsland en de intensiteit van de tocht maakten een verpletterende indruk. Op naar een volgend avontuur!
Praktisch
Wil je graag naar Laugavegur?
Zorg voor een goede uitrusting. Wil je weten wat je mee moet nemen? Klik hier om te kijken wat er in mijn vrouwenrugzak zat.
Begin al in januari de tocht te regelen. Laugavegur kun je alleen maar lopen van half juni tot half augustus. Vooral de hutten raken snel vol en je moet ze zelf reserveren.
Je hebt ook georganiseerde tochten, zelfs tochten waarbij ze je rugzak kunnen vervoeren, zodat je alleen met dagrugzak loopt.
De tocht van 55 kilometer is middelzwaar, dus je moet een goede conditie hebben. Je moet soms klimmen, soms rivieren oversteken en loopt maximaal 18 kilometer per dag over soms ruig terrein. Ook heb je GPS en eventueel kompas nodig, want het weer kan omslaan zodat je door de regen en mist de paaltjes niet ziet. De meeste mensen nemen de bus naar Landmannalaugar (vier uur vanaf Reykjavik, bijvoorbeeld met Reykyavik Excusions), gaan even lekker sudderen in de warmwaterbronnen en lopen dan de tocht vanaf daar naar Þórsmörk.