Vrijwilliger voor Closed for Maintenance in de Faeröer Eilanden:

een levensveranderend avontuur

Regeneratief, was het woord dat de Visit Faroe Islands directrice gebruikte als ze ons bij de aftrap in de witte kerk van Bøur over het project vertelt. De plek beter achterlaten dan het is, dat is het nieuwe toerismebeleid. De Faeröer Eilanden als een HOME, een thuis, en dit is er een voorbeeld van. En toeristen heten voortaan gasten, die zorgen voor immers voor hun tijdelijk huis. Op de opleiding waar ik werk, de afdeling toerisme van Breda University, was Visit Faroe al vaak een voorbeeld geweest, met zijn creatieve campagnes als Closed for Maintenance en Google Sheep View. Dat laatste was een reactie op Google Street View, dat de Faeröer Eilanden niet in kaart hadden gebracht – de eilanden liggen enorm afgelegen tussen IJsland, Schotland en Noorwegen. Daarom bonden de Faeröers filmcamera’s op een aantal schapen, en zo kon iedereen over de hele wereld volgen waar de woolies naar toe liepen. Binnen de kortste keren stonden de Faeroër op de kaart, letterlijk via Google Street View, maar ook in het toerisme.

Closed for Maintenance, open voor vrijwilligers

We worden ingedeeld in tien teams die zich over de 14 eilanden gaan verspreiden. Ieder team krijgt een eigen kleur muts, voor mij is dat bruin. De meeste teams gaan paden aanleggen of herstellen, sommigen in delen waar er geen elektriciteit is, anderen gaan weer weer schapenhekken aanleggen. Ik zit in ‘Team Brown’ – tien klussers van alle leeftijden uit de Faeroër Eilanden, IJsland, Ierland en Zwitserland. We gaan een deel van het pad herstellen dat naar de legendarische vuurtoren aan het einde van de wereld loopt, op ‘free spirit’ eiland Nólsoy. Het eiland van de creatievelingen, de vrije geesten.

Een slinger van Faeröerse songdance

Langzaam is mijn mijn ‘Hoe kun je hier in hemelsnaam wonen?’-gevoel veranderd in liefde voor dit onherbergzame kille land met zijn warme, omarmende bewoners. Ik bewonder de spraakzame open mensen die allemaal zo eigen zijn. De krachtige en prachtige vrouwen van de Faeröer die je nooit hoort klagen en niet te beroerd zijn de zwaarste stenen tegen de steile heuvel te dragen, maar ook ’s avonds vertellen hoe het is in een land te leven dat eigenlijk een dorp is, en hoe ze daar hun eigen weg in hebben gevonden als artiest, kunstenaar of in de reiswereld. Hun vrije geest, hun echtheid.

De laatste dag. Met alle honderd vrijwilligers zitten we aan tafel bij de plaatselijke brouwerij in hoofdstad Tórshavn. Hij is van teamgenoot Johannes, een zestiger die enorm goed heeft geboerd op de eilanden, maar niet te beroerd was om zijn handen vuil te maken op Nólsoy. Er komen dansers binnen, in traditionele kostuums. Ze vormen een rij en zingen erbij, de mensen van mijn team vertellen dat dit niet toeristisch is. Deze bekende Songdance gaat over cultuurbehoud­ – ooit was het bedoeld om de taal van de eilanden te beschermen van de onderdrukking van de Denen, waarvan de eilanden nog steeds deel uitmaken. De Faeröers van alle teams sluiten aan, ik sluit aan, iedereen sluit aan. We vormen een slinger van eensgezindheid. Een uur later danst weer een Indiase man op het podium op bhangra muziek, en iedereen danst mee. Ook ik, bovenop de tafel.

Vrijheid van het afgelegen eilandleven

Het feest is voorbij. Met tranen in de ogen strompel ik naar buiten, naar het hotel, twintig jaar jonger en high van het wildste feest ooit. Ik heb veel vrijwilligers gesproken die op andere plekken hadden gewerkt en hetzelfde gevoel delen: ooit te willen terugkeren naar dit magische, hypnotiserende land met zijn krachtige bewoners. Ik heb er iets van mezelf achtergelaten, en iets van meegenomen. Een stukje van de vrijheid van het afgelegen eilandleven leeft voort in me.

HOME, dat werd het voor mij. 🥰🏠💚

Closed for maintenance, wat een fantastisch project. Waar een klein land groot in kan zijn! De vuurtoren van Nólsoy heb ik uiteindelijk nooit gezien, en dat geeft me een goede reden om weer terug te keren en het pad te bewandelen dat ik mee heb helpen opknappen.