Vertragen in de Drentsche AA
De Drentsche Aa, dat is Nederlandse wildernis. Gastschrijver Angela van de Rijt ging er op trektocht met haar kinderen, verbleef in een Cabiner en leerde er vertragen.
Slapen in een hut
Aan het eind van Nederland, althans zo voelt het voor ons Randstedelingen, rijden we een parkeerplaats op. Ik sjor onze tassen uit de achterbak en de kinderen uit de kinderstoeltjes. Het regent eikels, bladeren en een enkele waterdruppel terwijl ik nog wat laatste dingen in de al overvolle tassen prop. Voedsel, slaapspullen en vermaak voor vier dagen.
Het is een kleine zes kilometer wandelen naar onze hut voor de nacht. Het gewicht van de tas trekt mijn aandacht weg. Ik hoor mezelf mopperen. Mijn zoontje schiet voorbij op zijn loopfietsje, gillend dat hij een spijkerastronaut is, mijn dochter huppelt erachteraan. De tas op mijn rug is niet het enige dat me afremt: bij iedere stap zuigt dikke modder aan mijn schoenen en de wind duwt me gierend terug richting de parkeerplaats. De wereld voelt tegen me. De bomen werpen lange schaduwen als we bij de hut aankomen. Met een zucht kwak ik mijn last op de patio.
Ik rol de slaapzakken uit en stook het vuur op in het kleine kacheltje. Dan ga ik zitten. Stoom stijgt van de kop thee in mijn handen, ik voel de warmte. Regen drumt op het dak en de wind huilt door de bomen, buiten trekt zich niks aan van mijn klein geluk. Het was niet persoonlijk bedoeld, bedenk ik me. Ik glimlach en neem me voor de rest van de trip bewust te vertragen en mee te bewegen. Een beetje zoals ik de bomen zie doen als de wind hun takken kietelt.
Mantra
Het werd mijn mantra tijdens de volgende dagen. De wandelafstanden werden langer, mijn zoontje veranderde van spijkerastronaut via piepmuis in een zeurkous en ik leerde Vertragen. We hielden veel pauzes, tussen de hoge bomen, de bladeren en paddenstoelen, we rustten ons hoofd op het zachte mos en luisterden naar de wind terwijl we langzaam onze zware tassen licht aten. We namen zes uur om tien kilometer af te leggen, het voelde alsof we soms wat wandelden tussen het rusten door.
En nu, een paar weken na de trektocht door het prachtige nationaal park de Drentsche Aa, zijn juist de pauzes de herinneringen die me laten glimlachen. Ik kan het iedereen aanraden!
TIPS
- ‘Kijk op de website van Cabiner voor off-grid hutten en trektochten op de wildste plekken van Nederland.
- Ga je in de herfst? Neem een waterdicht picknickkleed mee zodat je zoveel mogelijk kan rusten en vertragen. Ik ben erg tevreden over mijn picknickkleed van Voited.
- Ga je naar de Drentsche Aa met kinderen? Lees De zeven veren van de Papagaai’ van Paul Biegel voor. Het boek lijkt zich in de Drentsche Aa af te spelen.
