Alleen op pad in een huurcamper
Alleen op camperavontuur, veel mensen doen het tegenwoordig! Spannend? Schuif je twijfels opzij, kom je spookbeelden onder ogen en verzamel moed! Avonturier Klaske vertelt hoe zij het aanpakte.
Joey, de vrolijke blauwe retro camper die ik op GoBoony had gehuurd voor een lang weekend, stond er glimmend bij. Eigenaar Tim legde mij uitgebreid uit hoe alles werkte. Matras oprollen, vastbinden, bedlade inschuiven. Bagage in de bankjes plaatsen, alle spullen goed vastmaken zodat ze niet gaan schuiven onderweg. Versnellingspook optillen in z’n achteruit, handrem links in plaats van rechts, inparkeersensor, accu, watervoorraad bijvullen. Ik kreeg de sleutels in mijn handen gedrukt. Hoogste tijd om te gaan!
Spookbeelden verjagen
Al een paar jaar mijmerde ik weg bij mooie plaatjes over het camperleven en nu was het zover: ik ging samen met mijn hond op pad met een camper! Voordat het zover was moest ik wel uit mijn comfortzone kruipen. Twijfels, spookbeelden en gebrek aan focus zorgden er vaak voor dat het bleef bij fantaseren. Dit patroon wilde ik doorbreken. Die intentie slingerde ik het universum in. Ik maakte keuzes, die mij meer focus gaven, en schreef mijn spookbeelden stuk voor stuk op. Doordat ik er een praktische oplossing voor bedacht, werden ze behapbaar en kreeg ik meer vertrouwen in mezelf. In noodgevallen kon ik altijd de campereigenaar bellen of hulp vragen op de camping. En ik hoefde ook niet moeilijk te doen met inparkeren: als het te krap of te druk was, reed ik gewoon een stuk verder waar er wel genoeg ruimte was. Dan maar een stuk verder lopen.
Witte rook uit de motorkap
Dus daar gingen we! Met hond Dixie naast mij op de voorbank, startte ik met gezonde zenuwen in mijn lijf de motor en slalomde de Rotterdamse wijk uit. Bij het eerste stoplicht probeerde ik in te voegen op de drukke snelweg, maar er gebeurde niks. Witte rook uit de motorkap. Nog een keer schakelen. Diesellucht in de cabine, meer witte rook. Het zweet brak me uit. Ineens had ik een heldere ingeving: bij de achteruitversnelling moest ik de pook optillen, maar ik had het zojuist ook gedaan bij de eerste versnelling. Foutje! Adem in, adem uit, en door. Gelukkig ging het invoegen daarna soepel. Mijn eerste horrorscenario (‘Wat als ik de camper niet aan de praat krijg?!’) had in totaal 30 seconden geduurd en was vervolgens opgelost!
Vrijheid
Langzaam raakte ik wat meer gewend aan de geluiden van de dieselmotor, het schakelen, het feit dat we hoog boven het verkeer uittorenden, het grote stuur, en kon ik genieten van het zonnetje en het landschap dat aan me voorbij trok. Onze eerste stop was op een kleinschalige camping bij Brouwershaven, die ik via Campspace had gevonden. Wat een vrijheid! Zomaar op een doordeweekse woensdag, eind september, op een camping staan. Man thuis aan het werk, dochter (13) nog op school. Als chaotische sloddervos kwam ik mezelf wel tegen in deze compacte retro camper. Regelmatig moest ik alle opbergplekken opentrekken om te kijken waar ik nu weer mijn schoenen, een handdoek of bepaalde boodschappen had gelaten. Dixie blafte naar elke kampeerder die langsliep, al maakte ze snel vriendjes als ze een aai over haar bol kreeg.
Duik in zee
’s Avonds maakte we een lange wandeling naar het Grevelingenmeer, waar Dixie ontdekte dat dat het grootste zoutwatermeer van Europa was, en de volgende ochtend langs het strand van Renesse. We namen zelfs nog samen een korte duik in zee. Dixie bleek daar geen fan van, toen ze pardoes een golf zeewater in haar snuit kreeg en haar pootjes weg dreigden spoelen door de sterke stroming.
Veilig ‘wildkamperen’
Vanuit Zeeland reden we naar Brabant, waar ik via Campspace een overnachting in een particulier bos had gevonden bij Milheeze. Ik wilde altijd al eens wildkamperen, maar voelde me daar toch niet echt relaxed bij, mijn eerste keer alleen in een camper. Bij Alda, de 69-jarige bewoonster van het bos, kon ik het ‘wildkamperen’ veilig uitproberen. Na haar rondleiding over het bosperceel mocht ik een geschikt plekje uitzoeken. Zelf woonde ze in een prachtig boshuisje op het terrein. Ze had er een prachtige plek van gemaakt met speelhuisjes, hutten, een trampoline, een glijbaan en vele kabouters en paddestoelen die her en der opdoken in het bos. Met voorstellingen van haar eigen poppentheater ontving ze regelmatig schoolkinderen in haar bos.
Badminton in het bos
Er waren sanitaire voorzieningen, zij het zeer basic. In een klein houten gebouwtje kon je naar de wc, en wassen deed je bij de waterkraan achter Alda’s huisje. De volgende ochtend dronk ik koffie op het terras met Alda, waarbij ook haar broer Rien aanschoof. Hij woonde deels in een camper in het bos van de buurman. Ontzettend inspirerend om te horen hoe zij leefden. Rien vertelde dat hij Alda een badmintonset cadeau had gedaan, zodat ze lekker in beweging konden zijn en heel andere gesprekken hadden dan als ze gewoon aan tafel zaten. En zo kwam het dat ik even later met Rien stond te badmintonnen in het bos bij Milheeze. Waarna ik een rondleiding kreeg door het voedselbos van de buurman en de camper van Rien, waar zelfs een piano in bleek te passen.
De balans opmaken
Na vier nachtjes was het tijd om Joey weer in te leveren. Ja, de camper werd snel rommelig, ik kreeg spierpijn van mezelf in allerlei bochten wringen bij het opruimen, een felle regenbui zorgde ervoor dat het matras deels nat was geworden. Maar daartegenover stonden de inspirerende mensen die ik had ontmoet, het zelfvertrouwen dat ik voelde, het duikje in zee, slapen in een bos, de vollemaan en prachtige wandelingen. Al met al was het een prachtig avontuur geweest.
