Iedere dag een nieuw avontuur
Iedere dag probeert gastblogger Mirjam van Elst iets nieuws, een heel jaar lang. En iedere dag wordt ze een stukje creatiever. Hier lees je haar verhaal.
Een paar maanden geleden voelde ik me een beetje ‘mwah’. Wat vlak, moe, verveeld. Niet bepaald energiek. De laatste lockdown was voorbij, we mochten weer van alles en toch ging bij mij de vlag niet uit. Sowieso had ik niet zo’n last van het thuiswerken en de anderhalve meter regel. Best lekker, wat minder mensen in m’n aura. Ik had nu niet bepaald de behoefte om in ellenlange rijen te gaan staan om allerlei goedkope troep aan te schaffen. En de nachten die ik in vage disco’s met dito gezelschap en veel drank doorhaalde, had ik ook al lang achter me gelaten.
Een nieuw project
Hoog tijd dus voor een project. Want ik houd van projecten. Lijstjes opstellen, to do’s bijhouden en afstrepen, ik word er blij van. Maar wat zou ik gaan doen? Mijn oog viel op het boek Dare me van Megan Abbott. Een vrouw met een toffe baan, een fijn gezin, ze heeft kanker overwonnen en toch… Ontbrak er iets in haar leven. Dus ging ze de uitdaging aan om iedere dag iets nieuws te doen.
Perfect! Echt iets voor mij. Helemaal realistisch? Niet echt. Ik was namelijk ook best druk met mijn nieuwe schrijfbedrijf, met klanten binnenhalen, netwerken, dat soort dingen. Best bijzonder eigenlijk dat ik op zo’n punt in mijn leven toch de behoefte had aan nog meer impulsen. Geen idee waar ik de tijd of de energie vandaan zou moeten halen. Maar de behoefte was er wel. Aan de slag dus!
Even voor de duidelijkheid
Meteen even een disclaimer: ik houd van een klein leven. Groots en meeslepend hoeft van mij niet zo nodig. Verwacht dus niet dat ik uit een vliegtuig ga springen ga bungeejumpen of iets anders engs ga doen. Waar ik ook heel erg van houd: micro-avonturen. Nieuwe plaatsen ontdekken, nieuwe dingen doen. Die plaatsen mogen gerust op een steenworpafstand liggen. Ik vind het juist wel leuk om een buurdorp te ontdekken. De sights bekijken, iets lekkers drinken en dan weer voor het donker thuis zijn, helemaal prima.
Toch best groot
Dat gezegd hebbende: ik heb wel oog in oog gestaan met een kolos. Eentje die groter en zwaarder is dan mijn auto! Nou heb ik maar een Ford Ka, maar toch. Het was een wisent en hij en z’n familie liep in het park De Maashorst. Niet zomaar in het wild dus, geen zorgen. Mocht je willen weten wat een wisent is: het is een soort rund en hij was bijna uitgestorven, maar door een aantal fanatieke wetenschappers is hij weer tot leven gewekt. Zoiets. De wisent is het grootste zoogdier van Europa en daar sta je dus zo ongeveer neus aan neus mee. Daar zit dan wel een draadje tussen, maar daar zou zo’n wisent met gemak doorheen kunnen lopen. Dat doet hij dan weer niet. Best aardig van de wisent.
Spontaan vs gepland
Sommige ‘eerste keren’ plande ik zelf, andere kwamen spontaan op mijn pad. Zo werd mij een ritje op een elektrische step aangeboden. “Nee!”, was mijn initiële reactie, want eng. Maar hey, ik had nog nooit op zo’n ding gereden. Wisten ze natuurlijk, de eigenaren van dat ding. De vuilakken. Dus stapte Mirjam op de elektrische moped en reed vervolgens als een gillende keukenmeid de buurt door. Ging hard, joh!
Een nieuwe gewoonte
Een project als dit is natuurlijk de perfecte gelegenheid om dingen te doen die je altijd al een keer had willen doen. Zoals ochtendzwemmen, bosbaden en de btw-aangifte. Dat laatste is natuurlijk een grapje, maar hey, ook die mijlpaal kon ik laatst afvinken! Van het ochtendzwemmen werd ik echt blij, eindelijk een sport die ik fijn vind als ik ‘m daadwerkelijk aan het doen ben. En niet als ik als een dweil onder de douche sta. Nu trek ik iedere week een x-aantal baantjes. Als het zwembad tenminste niet volhangt met kwekkende dames die zo lekker handig, oftewel precies waar ik wil zwemmen, hun week samen doornemen. Met lipstick en de coiffure keurig gestyled, ik vind het knap. Maar dat is een ander verhaal.
En dan het bosbaden! Wat was dat een fantastische ervaring. Nee, je gaat niet in het bos badderen. Ik snap dat je misschien al een visioen van ‘moi’ in badpak had, maar nee. Bosbaden doe je al wandelende. Je dompelt je onder, met al je sensoren, zeg maar, in het bos. Je voelt de wind op je gezicht, je luistert naar de geluiden van het bos, je knuffelt een boom. Alleen als je wil, hoor. Je mag ook gewoon tegen een boom aanzitten. En als je denkt, nou… Niet voor mij, dan geniet je gewoon van een fijne wandeling. Ik kwam herboren het bos weer uit, het was gewoon jammer om weer naar huis te gaan.
Mispoes
Ging er nog iets mis? Oh, yes. Niet al mijn ‘eerste keren’ waren een succes. Zo wilde ik heel graag een egelhuis maken. Schijnt heel makkelijk te zijn. Gewoon met een stanleymesje een opening uit een plastic bak snijden. Easy does it. Yeah, right. Het goede nieuws is dat al mijn vingers nog heb. Het slechte nieuws is dat de egels hier in de buurt nog steeds geen huis hebben. Ik ga er dus een kopen, heb ik me voorgenomen.
The new me
Wat heeft het project me tot nu toe gebracht? Mijn creativiteit staat weer helemaal aan. Ik ben veel meer gespitst op nieuwe uitdagingen en ervaringen en dat is heel erg fijn. Ik krijg energie van mijn eerste keren en ik word er happy van. Tegelijkertijd is er ook frustratie, want hey, ik MOET iedere dag iets doen. Soms is het net als groente eten en sporten: ik weet dat het goed voor me is, ik heb alleen echt geen zin. En dan doe ik het toch. Want ik zei het al: ik word er blij van. Dus… Aanrader, hoor.
En het mooiste? Ik ben pas drie maanden bezig! Je snapt, ik heb zin in de komende negen maanden. Heb je nog suggesties? Laat het vooral weten. En volg me op www.mirjamvanelst.com of op @woorden_per_kilo op Instagram, daar deel ik om de zoveel tijd mijn ‘eerste keren’. Fijne dag!
Mirjam van Elst
Foto Mirjam: Yvonne Verhulsdonk
